Enkazdan kurtarıldıktan sonra ambulansla Adana kent Hastanesi’ne getirilen Adedim ile 42 yaşındaki babası Cem Okur, tedavilerinin akabinde taburcu edildi.
Irak’ta yaşayan annesinin de zelzelenin akabinde geldiği hastanede sempatik halleriyle dikkati çeken Tanem’in babasıyla diyaloğu Şahit olanları gülümsetiyor.
“Babam bana masal anlattı, taş kağıt nakas oynadık”
Enkaz altında babasıyla yaşadıklarını anlatan Adedim, şunları söyledi:
“101 saat babamla birlikte kaldık. Babam bana orada masal anlattı, müzik söyledi. Bir de oyun oynadık, taş kağıt makas. Karanlıktan göremiyorduk, hangi işareti yaptığımızı birbirimize söylüyorduk. Sonra uyudum, uyandım. çok üşüdüm. Babam battaniyeyle sardı lakin Tekrar de üşüdüm. Tahta soğuktu fakat babam kucağında ısıtmaya çalıştı. önce beni çıkardılar, sonra babamı. Babaannemden haber yok.”
Babasının her gün elindeki taşla duvara vurduğunu aktaran Adedim, sesleri duyanların kendilerini kurtarmaya geldiğini Anlatım etti.
“İlk 3 saatte ölme noktasındaydık”
Baba Cem Okur ise meskenlerinin yıkılmasıyla yıkıntı altında kaldıklarını lisana getirdi.
Altlarındaki yerin patladığını, oradan soğuk hava geldiğini belirten Okur, kelamlarını şöyle sürdürdü:
“Odada yalnızca kızımla ikimiz vardık, annem Yan odadaydı. Üstüne yıkıntı düştü. Üstümde tavan betonu vardı ve bu durumda anneme yardım edemedim. Derin Üzüntü çekiyordum, kızıma yansıtmamaya çalışıyorum. Karanlıkta elimize geçen gül suyu ile kızım sırtıma ve elime sürdü, tedavi etmeye çalıştı. Birinci 3 saatinde biz derin susuzluk yaşıyorduk. O birinci 3 saatte ölme noktasına varmıştık. Adedim yalvarıyordu, ‘Baba lütfen, kelamını tut kurtar’ diyordu.”
“O uzun gece, bitmeyen gece…”
Kızını soğuktan korumak için eline geçenlerle sarmaya ve kucağında ısıtmaya çalıştığını aktaran Okur, Tanem’e müzikler söylediğini, masal anlattığını ve oynadıkları oyunlarla motive etmeye çalıştığını belirtti.
Zifiri karanlıkta Fazla güç günler geçirdiklerini vurgulayan Okur, şunları anlattı:
“O uzun gece, bitmeyen gece, zifiri karanlığın tabanı. Yani göz pırıltılarında neyi düşünürsün, suyu mu düşünürsün, o Menfaat önüne. Öbür bir şey mi düşünüyorsun, görürsün. Yani o zifiri karanlığın verdiği şaşılık. Adedim, ‘Baba senin yüzünü Fazla özledim, görmek istiyorum’ diyordu. Telefon, ışık, çakmak yok. Hiçbir şey yok. Adedim ile Allah’a ‘Ya bizi öldür ya Menfaat diye’ dua ettik. Adedim bana vasiyet verdi, ‘Baba ben sensiz yaşayamam. Ya sen ölme ya da ben öleyim’ dedi. Ben de ‘Öyle bir şey olmayacak’ dedim. Orada bir Sıkıntı geldi, duvara vurmaya başladım. Oradan bir ses geldi. Ruhumuzu teslim etmek üzereyken İlah birini yolladı, ‘Çıkın’ dedi.”
Yorum Yok