Her aile çocuğunu en güzel biçimde yetiştirmek ister. Âlâ niyetlerle atılan adımların çoğunlukla da çocuklarının geleceğini şekillendirdiğini bilemez.
Uzmanlar, gevşek disiplin ortamında büyüyen çocukların sınırsız, sorumsuz ve doyumsuz karaktere sahip olduğunu belirtiyor.
Ve bu çocukların birinci sıkıntıları ekseriyetle anaokulu devrinde ortaya çıkıyor.
Bu stil büyüyen çocuklar öteki arkadaşlarıyla Ahenk sağlayamıyor, paylaşmayı bilmiyor ve tenkide tahammülsüzlükleriyle dikkati çekiyor.
Ergenlikle Bir arada benmerkezci olma hareketinde olan bu çocukları yalnız kalıyor.
Eleştiriye tahammülsüz oldukları için de öğrenemiyor, kendilerini geliştiremiyor ve daima tüketen kişilikler ortaya çıkıyor.
“Çocuk anne-babayı yönetmeye çalışıyor”
Açıklamada mevzuya ait değerlendirmesine yer verilen Prof. Dr. Tarhan, çocukların “Evin Ufak Hükümdar’ları olduğu bu aile modelinin “çocukerkil” aileler olarak tanımlandığını belirterek, bu açmaza düşmemek için ailelere özgürlük ve mesuliyet istikrarını kurmanın gerçek yolları hakkında tekliflerde bulundu.
Tarhan, küçük bir durumda reaksiyon gösteren, arbede eden, eşya fırlatan çocukları nihayet vakitte Fazla sık gördüğünü belirterek görüşlerini şöyle aktardı:
İnsan münasebetlerinde şahsî hudutları öğrenemeyen bir çocuk tipi ortaya çıktı. Yalnızca anne-babadan değil her yerden bilgi bombardımanı altında kalan, sorgulayan çocuk tiplerini görmeye başladık. Anne-baba yetersiz kalıp çocuğa hayır demeyi öğrenemezse, çocuk anne-babayı yönetmeye çalışıyor. Günümüzde çocuklar anne-babaya baskın olmaya çalışıyorlar. Bu özgürlük düşkünlüğü, tanınan kültürün bize sunduğu bir kavram. Bu vaktin ruhu diyebileceğimiz bir durum. Milenyum çağı diyoruz, dijital Kuşak diyoruz.
“‘Biz sorun çektik o çekmesin, biz güç elde ettik o kolay etsin’ yaklaşımı yanlışsız değil”
Annelik-babalık tasavvurunun da değiştiğini Anlatım eden psikiyatrist Tarhan, şu ikazda bulundu:
Anne baba çocuğu üzmemek için her dediğine evet diyor. Eski nesiller yokluk içinde olgunlaşıyordu. Şimdiki nesillerin varlık içinde olgunlaşması gerekiyor. Varlık içinde olgunlaşmak daha sıkıntı. Ebeveynler çocuklarına ‘biz sorun çektik o çekmesin, biz güç elde ettik o kolay etsin’ şeklinde gereğinden Çok imkân sunma gereksinimi hissediyor. Bu türlü olunca yoklukla tanışmamış bir nesil ortaya çıkıyor. Hatta o denli ki, ebeveynler çocuklarının hüzünle, Hayal kırıklığıyla karşılaştırmamayı annelik-babalık zannediyor. Hâlbuki ikisi de hayatın bir gerçeği ve çocuğun bunu öğrenmesi gerekiyor.
Yorum Yok