Kahramanmaraş merkezli sarsıntılardan en Fazla etkilenen yerlerin başında gelen Hatay’ın Antakya ilçesinde yıkılan Prensip Apartmanı’nda Semih ve Ayşenur Canan Koyuncu çifti, ikiz kızları İpek ve Duru’yla Birlikte yıkıntı altında kaldı.
Koyuncu ailesine ortadan geçen 25 güne Karşın ulaşılamadı.
“Hiçbiri bulunamadı”
Çok şiddetli bir sarsıntıyla uyandıklarını söyleyen Canan Koyuncu’nun babası Ali Yurdakul, yaşadıklarını şu sözlerle anlattı:
Durmasını bekledik ikinci Sefer bir daha vurdu. Bizim binanın çöktüğünü zannettim, kızımla da komşuyduk. Onun oturduğu binanın çöktüğünü gördük Çabucak bağırıp, çağırarak binanın etrafında dolaşmaya başladık. Telefonla da arıyorduk, bir türlü ulaşamadık. Hava aydınlanırken AFAD takımları geldi. Birkaç canlı beşere ulaşıp çıkardılar. Belediyeden kepçe, vinç istediler, ‘veremeyiz’ demişler Öbür enkaza gittiler. Vinç ve kepçe akşam geldi. 6-7 gün arama yaptılar, çıkanlar oldu lakin kızım, damadım ve torunlarım bulunamadı.
“Enkazdan Fazla Çok yanık kemik çıktı”
Gece gündüz enkazın başında olduklarını anlatan gözyaşlı baba Yurdakul, şu tabirleri kullandı:
Damadım polisti, Tüm hastaneleri araştırdık. güvenlik güçleri sağ olsun Fazla ilgilendi. Parmak müsaadeden gömülenler varmış onlara, fotoğraflara baktık yok. En nihayet DNA örneği verdik şimdi bir uyuşma çıkmadı. AFAD çalışanları ile görüştük zelzeleden Çabucak sonra binada yangın çıkmıştı. yıkıntı kaldırma çalışmaları yapılırken yangın daima devam etti, söndüremediler. Enkazdan Fazla Çok yanık kemik çıktı. Ailemin de yandığı kemiklerinin kaldığı, kepçenin baskısıyla kırılıp enkaza karıştığı düşünüldü. Artık ben de buna inanmak durumundayım ne yapayım bilmiyorum.
“Çok da umudum kalmadı”
Bir sürü dedikodunun çıktığını aktaran Yurdakul, şunları söyledi:
Yok bir şahıs gelmiş 15 kişiyi hastaneye götürmüş. Biri bizi arıyor 30 kişiyi götürdüm. Gelin hangi hastaneye götürdüyseniz bize Yardımcı olun diyorum. fakat oyalayıp durdular. Moralimizi daha da bozdular. Bu saatten sonra Fazla da umudum kalmadı zira torunlarım, kızım aklı başında insanlardır. Torunlarım anaokuluna gidiyordu lakin isimlerini, numaralarımızı verebilecek kadar akıllılardı. İstanbul’da yaşıyorduk, buraya dönmemiz için gün saydılar. 1 ay Evvel taşındık demek ki bunun için çağırmışlar.
Hiç değilse bir mezarları olsun”
Yurdakul, kelamların şu biçimde tamamladı:
Dedecim sesleri daima kulağımda, bulutlara baktığımda daima fotoğraflarını görüyorum, güya bana hakikat geliyorlar. Hiç değilse bir mezarları olsun istiyorum. En nihayet Diyanet’e yazdım, karşılık bekliyorum. Enkazdan bir torba doldurup dördüne bir mezar yaptırmayı düşünüyorum. kolay değil artık hayatımızı köyde idame ettireceğiz. Ben artık binalarda yaşamak istemiyorum. Toprağımıza konteyner mesken koyacağız, elektrik almaya çalışıyoruz. Elektriğimiz yok, toprakla tabiatla yaşamak istiyorum. Yıllarca çocuk esirgeme kurumunda müdürlük yaptım, yüzlerce çocuk yetiştirdim. Yüzlerce yaşlıya hizmet ettim artık kendime hizmet etmek istiyorum. Tahminen tabiatla, toprakla düzelebilirim.
Yorum Yok