Ankara’da bir çay ocağında çalışan Ahmet Karagöz, Türkiye derinden sarsan “asrın felaketiyle” Bir arada pek Fazla şahıs üzere yardım etmek için elinden geleni yapmaya çalıştı.
Önce topladıklarını yardım kuruluşlarına vermeyi düşünse de, sonrasında zelzele bölgesinde ve depremzedelerle Birlikte olması gerektiğine karar verdi.
Ankara’dan Hatay’a gönül köprüsü
Elimde avucumda ne varsa harcadım, birinci etapta gereksinim duyulacak gereçleri aldım. Sağ olsun arkadaşlar, dostlar da epey şey aldılar. Doldurdum otomobilime. Otomobilim eski, o kadar yolu masraf mi diye merak etsem de ‘Bismillah’ deyip yola çıktım. önce Maraş’a gitmekti niyetim ancak Maraş’a vardığımda kamyonları, tırları, yardım kuruluşlarını gördüm Fazla kalabalıklardı. Ben de devam edip Hatay’a sürdüm otomobilimi.
TRT Haber’den Abdülkadir Konuksever’in haberine nazaran; Hatay’ın Kırıkhan ilçesine gelen ve mahallelere dalan Ahmet Karagöz, yıkıntıların olduğu bir bölgede karar kılmış. Çabucak çalışmaya başlamış:
Allah razı olsun bir sürü insan hiç esirgemeden yardım gönderdi. Bunları en Fazla muhtaçlık sahibine nazaran taksim yaptım. Beşerler vicdani bir muhasebeyle yardım yapıyorlar fakat buraları görmeleri gerekiyor. Şayet burada yaşananlar tam anlaşılabilirse işte o Vakit her şey Fazla daha kolay olacak. Zira bizim insanımız vicdanlıdır, bizim insanımız yeterlidir.
Adını “güzel abi” koydular
İyi insanlardan birisi de Ahmet Karagöz. Bölgede depremzedeler için hiç karşılık beklemeden çalışması, beşerlerle ve Özellikle çocuklarla yakından ilgilenmesi üzerine ona bir de lakap kazandırmış. “Güzel abi.”
Benim bu dünyaya ilişkin bir şeyde gözüm yok. Ailem ve çocuklarımla kıt kanaat lakin şükrederek geçiniriz. Sonra hayat gösteriyor bize ki ne kadar kıt kanaat yaşasak bile bir zelzele onu bile elinizden alabiliyor. Bu nedenle şükrümden vazgeçmem. Ben Ankara’daki ailemin bana ne kadar muhtaçlık duyduğuna baktım. Sağ olsun bir oğlum Mevcut çalışıyor bekar. Aileye sen bakacaksın dedim helallik istedim ve çıkıp geldim. Beşere el uzatmak, isteğini Allah’tan bekleyerek yardımlarına koşmaktan daha hoşunu ben bilmiyorum. Buradaki beşerlerle sarsıntının başından beri beraberiz. Birbirimizi tanıdıkça yakınlaştık, kaynaştık; ‘estağfurullah ancak bana hoş insan’ diye lakap takmışlar. Ben de onlara; ‘güzel insan sizsiniz’ diyorum, benim kulluk görevim ve ne olduğumu fakat İlah bilir, lakin tabi hoşuma gidiyor sevmeleri.
Enkazdaki mushafları toplayıp temizliyor, dağıtıyor
Ahmet Karagöz yardım işlerinden fırsat bulduğunda enkazda Kur’an-ı Kerim aramaya çıkıyor. Yanı Dizi dini kitapları bularak temizledikten sonra temizleyip gereksinim duyanlara dağıtıyor:
Kutsal kitabımız, içerisinde Allah’ın kelamı peygamberlerimizin ismi var. İlah devletimize zeval vermesin, yardımlar, yemek, paklık hizmetleri bir sistem içerisinde yürütülüyor. İnsanların artık Öbür muhtaçlıkları var. Bir tırnak makası, bir dikiş iğnesi, bir kibrit, bir mum Fazla sevindirebiliyor insanları. Elbette her şeylerini kaybettiler. Bir gün enkazın birinde Kur’an gördüm. Alıp temizledim, sildim. Yolda yürürken bir bayan elime bakıyor. Sordum oysa ne vakitten beri Kur’an, Yasin arıyormuş zelzelede kaybettiklerine okumak için. Diyanet İşleri Başkanlığı pek Fazla yerde dağıtmış duydum lakin tabi her beşere ulaşmak Muhtemel değil. O günden sonra enkazlar, içine girilebilecek binaları dolaşmaya başladım ve kitapları toplamaya başladım. kimi girmeye korktukları binalardan insanların eşyalarını da çıkartıyorum, çocuğunun bir oyuncağını, bir fotoğraf isteyenler oluyor. Onların da bu taleplerini elimden geldiğince karşılamaya çalışıyorum.
Bayezid-i Bistami Türbesi’nde de paklığa yardım etti
Deprem bölgesinde pek Fazla türbe de ağır hasar gördü. Hatay’da Kırıkhan-Hassa yolundaki Alabeyli köyünde bulunan Bayezid-i Bistami Türbesi de onlardan biri. Kırıkhan’da yardımına koştuklarından birinin bu durumdan bahsetmesi üzerine Ahmet Karagöz otomobiline atlayıp türbeye koşmuş:
Büyük alim, Aka mutasavvıf. Duyunca doğrusunu isterseniz gücüme gitti. Çıktım yola. Epey hasar görmüştü. Dökülen taşları Biricik tek topladım, içeriyi temizledim halıları silkeledim. Bir gün orada kaldım, elimden geleni yapmaya çalıştım. Yapısına dokunmadım o benim işim değil, zati Çabucak akabinde vakıfların takımları gelip çalışmalara başladılar. Orada Fazla hoş şeyler yaşadım lakin tabi bunu anlatmam Mana alemi için gerçek olmaz.
“Kimin ne gereksinimi varsa burada olmaya devam edeceğim”
Depremle Bir arada bölgeye koşan arama kurtarma grupları, birtakım yardım kuruluşları ve takımlar vazifeleri sona erdikçe Geri dönüyorlar. yıkıntı kaldırma çalışmalarının sürdüğü bölgede okullar açıldı, konteyner kentler ve köy konutlarının teslimine başlandı. Hayatın olağanlaşması ismine Fazla ağır bir çalışma yürütülüyor. Vazifesi tamamlanan ve muhtaçlık kalmayan takımlar dönerlerken Ahmet Karagöz’ün planlarında bu türlü bir şey yok.
Ben bir manada buralı oldum. Buralarda İlah razı olsun devlet bütün imkanlarıyla alanda ve her şeye koşuyor. Bana yardım manasında Fazla muhtaçlık kalmadı. Güzel Kötü bir çadırım Mevcut burada. İçerisine kitap ve oyuncak dolduruyorum. Çocuklar ilgiye Fazla muhtaç. Okulları açıldı, pek Fazla Faaliyet düzenleniyor onlar için lakin benim de birkaç kuklam var. Onları eğlendiriyor, kuklaların ağzından kıssalar anlatıyorum. çok seviyorlar, ben de Fazla Mesut oluyorum. Büyük, küçük, çocuk, bebek; kimin neye gereksinim duyarsa o muhtaçlığı karşılamak için elimden geleni yapacak ve burada olmaya devam edeceğim. Bu bir iğne, bir kürdan olsa bile…
Yorum Yok